بیشتر مردم تصور می‌کنند اتومبیل‌ها، هواپیماها، کشتی‌ها، کارخانه‌ها، صنایع، سوخت‌های فسیلی، ماشین‌آلات سنگین و… عامل اصلی تولید گازهای گلخانه‌ای هستند که منجر به گرمایش زمین می‌شوند، در صورتی‌که تمامی این موارد، روی هم رفته، تنها ۱۳ درصد از گازهای گلخانه‌ای را تولید می‌کنند و ۵۱ درصد تولید این گازهای مخرب در جهان ناشی از دامپروری است.
یک گاو شیرده که هر سال بین ۸ تا ۱۰ هزار لیتر شیر تولید می‌کند، همزمان حدود ۲۲ هزار لیتر متان هم تولید می‌کند؛ یعنی روزانه بین ۵۰۰ تا ۷۰۰ لیتر گاز متان. این مقدار، معادل دی‌اکسید کربن تولید شده توسط یک اتومبیل بزرگ چهارچرخ است که حدود ۵۶ کیلومتر در روز حرکت می‌کند.
در ۲۹ نوامبر ۲۰۰۶ گزارشی با عنوان سایه‌ی بلند احشام (Livestock’s Long Shadow)، توسط دکتر اشتاین‌فلد (Henning Steinfeld)، کارشناس ارشد سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (F.A.O.) به‌طور گسترده منتشر گردید. این گزارش تخمین زد که پرورش احشام برای مصرف غذایی بشر، عامل ایجاد ۱۸ درصد از آلاینده‌های گلخانه‌ایست. این مقدار بیش از مجموع آلاینده‌های حاصل از صنایع و همه‌ی روش‌های حمل و نقل است. این گزارش سبب شد که دامپروری، به‌ویژه در رابطه با موضوع گرمایش جهانی، مورد بازنگری دقیق قرار گیرد. درسال ۲۰۰۹ رابرت گودلند (Robert Goodland) و جف انهنگ (Jeff Anhang)، دو تن از متخصصین ارزیابی محیط‌زیست موسسه ورلدواچ (Worldwatch Institute)، اظهار داشتند که در گزارش یادشده، تاثیر احشام بر محیط‌زیست، به‌طور گسترده‌ای ناچیز انگاشته شده و مواردی که در ارزیابی‌های تخصصی محیط‌زیست ضروری هستند، مکررا نادیده گرفته شده‌اند، ضمنا متان حاصل از تنفس گاوها به‌حساب آورده نشده و برخی موارد مانند تغییر کاربری زمین‌ها، حمل و نقل و فرایندهای تولید گوشت، بسیار محافظه‌کارانه محاسبه شده‌اند. در صورتی‌که با احتساب موارد بالا و گاز متان تولید شده ناشی از آروق زدن، تخلیه گاز شکم و مدفوع دام‌ها، به‌علاوه کوددهی برحسب متان و اکسید نیتروژن، همچنین مراحل مختلف تولید و تامین غذای دام‌ها، فرآوری، و موارد دیگر مرتبط با آن، سهم دامپروری در تولید گازهای گلخانه‌ای دست‌کم به ۵۱ درصد می‌رسد، در حالی‌که مردم، دامپروران و حتا کارشناسان محیط‌زیست از تاثیر مخرب زیست‌محیطی عظیم آن بی‌خبرند. این گزارش مورد بررسی و قبول سازمان ملل واقع شد و از آن‌پس به آن استناد می‌شود.
ادامه مطلب مزدافر مومنی را در مجله شماره دو بخوانید.